Na hun ontbijt gingen Akira en zijn oude vrienden samen met een inwoner van VanHelsing Island het hele eiland verkennen. Zij woonde hier erg lang, ze woonde er al sinds het begin. Het hele eiland scheen ook naar haar vernoemd te zijn…
“Wie ben jij?” vroeg Akira langzaam. “Mijn naam is Larissa van Helsing.” zei het meisje. “Ik had al zo’n vermoeden…” zei Akira. “Kom maar mee, dan laat ik jullie ons eiland zien.” zei Larissa. De 15 helden liepen met haar mee.
Het VanHelsing-eiland
“Dit is de fontein. Hier doneren wij voor iedereen op de hele wereld. Of dat zei Nanco’s evenbeeld tegen ons. Wij houden daar ook rap-battles, we spelen woordenketting en de ochtendmarkt vindt daar plaats. In de ochtendmarkt kun je eten kopen voor een goedkopere prijs dan in onze supermarkt.” vertelde Larissa. “Ik wil ook wel geld uitgeven…” zei Akira. “Als de kopie van het evenbeeld van Nanco aanstaat, kan iedereen aan het begin van de speeltijd per dag doneren. Nu zitten wij in een verhaal…” zei Larissa. En iedereen liep verder. “Dan hebben wij hier de supermarkt,” zei Larissa, “de plek waar je al het eten in voorraad kunt kopen. Er komen om de zoveel dagen nieuwe delicatessen die je kunt kopen. Ik heb er ook gewerkt. Maar je kunt ook het eten wat je eerder hebt gekregen in de supermarkt kopen.” De helden zagen hoe de bakstenen glinsterden als goud. De stoere Gerard vroeg toen: “Hoe komt het, dat die stenen zo mooi glinsteren?” “Dat weet ik niet.” zei Larissa, “Misschien zijn het bakstenen van een speciale soort…” En de helden liepen weer verder. “Hier is de kledingwinkel,” ging Larissa verder, “waar je outfits, alledaagse kleren, beroepskleding en nog veel meer kunt kopen. Of jij je wat beter wil uitrusten of wat netter, mooier of stoerder eruit wil zien, in deze winkel is voor ieder wat wils. Je vindt ze in alle kleuren, soorten en maten.” “Ik zie het. Eigenlijk moet ik een beetje wennen aan wat ik aan krijg van het evenbeeld van Nanco…” zei Akira. En de helden volgden Larissa naar de volgende plek. “En hier is dan de hoedenwinkel,” ging Larissa weer verder, “waar je hoofddeksels, hoeden, petten, mutsen, pruiken, maskers, corsages en vele andere dingen kunt kopen. Net als in de klerenwinkel vind je ze in alle kleuren, soorten en maten.” “Ik zou een keer een samoeraipruik in een andere kleur kunnen passen…” mompelde Akira. En daarna liepen de 15 helden met Larissa naar een andere plek. “Hier is de tweedehandswinkel,” zei Larissa, “een plek waar wij al jouw waardevolle en niet zo waardevolle spullen kunnen kopen, maakt niet uit hoe goedkoop of duur. Verkoop dan bijvoorbeeld een oude Nintendo Entertainment System en wij geven jou er veel geld voor.” “Het ziet er wel een beetje antiek uit…” zei Lodewijk. En toen liep iedereen verder. “In deze winkel vind je importkleding…” zei Larissa. “Wat is dat, importkleding?” vroeg Floris. “Dat zijn kleren en hoofddeksels die het evenbeeld van Nanco ontvangt via SpotPass en StreetPass. De SpotPass-kleren krijgt Nanco’s evenbeeld elke halve maand. De StreetPass-kleren krijgt hij van andere spelers, maar onze StreetPass-kleren zitten er ook bij. Het is een doorschijnende jurk voor zangeressen dat misschien goed staat bij een vrouw die geïnteresseerd erin zou zijn.” “Ja, ik wil er wel één.” zei Fleur. En de helden liepen verder. “Zeg, is dat niet de camping?” vroeg Gerard, “Ik zie geen tenten…” “Wees niet ongerust,” zei Larissa, “telkens als het evenbeeld van Nanco iemand ontmoet via StreetPass kan er een verkenner komen die zijn/haar tent hier opzet om wat van VanHelsing Island te zien. Hij behandelt hem/haar ook heel vriendelijk. Ik hoop stiekem dat er weer een nieuwe komt…” “Ik ook,” zei Lodewijk. En de helden liepen verder. “Kijk, dit is nou het strand van VanHelsing Island,” zei Larissa, “en daar wordt gewandeld, met onze voeten in zee gelopen, met water gespeeld, zandkastelen gebouwd, gezonnebaad, maar er wordt ook in het zand getekend door het evenbeeld van Nanco.” “Waarvoor?” vroeg Minato. “Er wordt dan op iets gestemd, en als alle inwoners er naartoe komen rennen wordt er geteld wat de meeste stemmen heeft. Iedereen geeft dan een eigen mening of doet meteen zijn/haar uitspraak.” zei Larissa. En de 15 helden liepen Larissa weer verder achterna. “Hier zijn de ranglijsten…” zei Larissa, “en daar wordt bijvoorbeeld weergegeven wie de knapste man of de mooiste vrouw is, of welke Mii het meest wordt verwend. Maar er is nog meer, dus blijf kijken! Misschien sta jij er ook op…” “Ik wilde al zo graag de knapste man worden…” zei Lodewijk. “Ik ook…” zei Gerard. En iedereen liep weer verder. “En hier is het Concertgebouw,” zei Larissa, “waar wij allemaal mooie liedjes zingen waarvan het evenbeeld van Nanco de tekst verandert. Wij zingen alleen of van met zijn tweeën tot met zijn zevenen een liedje dat hij in elkaar heeft geknutseld. Komen jullie ook een liedje zingen?” “Ja, kira kira…” zei Akira dromerig. En de helden liepen weer verder. “Hier is het stadhuis,” zei Larissa, “en zonder het stadhuis kwam niemand op VanHelsing Island. De kinderen die hier geboren werden zijn zelfs naar de Wii U van het evenbeeld van Nanco gebracht. Helaas zijn ze niet allemaal daarnaartoe gebracht. Patricia bijvoorbeeld…” “Wie Patricia is weet ik niet, maar als zij er maar in zitten…” zei Kian. En de 15 helden liepen verder. “Hier is de interieurwinkel,” zei Larissa, “waar je nieuwe kamers kunt kopen en inrichten voor je mede-inwoners. Het evenbeeld van Nanco koopt daar bijzondere kamers voor ons allemaal. Er zitten aparte meubels in elke interieur. Voor ieder wat wils.” “Ik wil graag een mooie troonkamer hebben…” mompelde Lodewijk zacht in zichzelf. En de helden liepen weer verder. “Hier is de uitkijktoren,” zei Larissa, “waar men uit kan kijken over het eiland, maar ook kan sporten of een vraag-en-antwoordspelletje te spelen met zijn/haar mede-eilandbewoners.” “Wordt er ook gevochten op de toren?” vroeg Minato. “Nee, op het dak van ons appartementengebouw worden Sm4sh-gevechten georganiseerd. Er wordt ook in onze appartementen gevochten, en ieder van ons kijkt toe. Er wordt daar niet voor de glorie gevochten, maar voor het plezier.” zei Larissa. “Ja, we vechten niet voor hiep hiep hoera in de Gloria!” grapte Jara. En iedereen liep weer verder. “Op deze plek heb ik vroeger gewoond.” zei Larissa, “Ik woonde toen samen met Timo Neyenhof. Nu wonen in dit huis Kirby en Jigglypuff. Dit zijn namelijk de Mii-huizen, moet je weten.” “Wie wonen daar allemaal?” vroeg Zyler. “Getrouwde stelletjes met/zonder baby’s. Er worden daar ook alledaagse dingen gedaan die ook in het echte leven gedaan worden.” zei Larissa, “Maar die Mii-personages houden gelukkig ook hun eigen Mii-appartement.” “Dat zou ik fijn vinden…” zei Zyler. En de helden liepen Larissa verder achterna. “Hier staat de relatietester.” zei Larissa, “Die zegt ons of er Mii-personages goed bij elkaar passen. Maar ja, het evenbeeld van Nanco gelooft niet altijd in dat soort voorspellingen, dus sommige geboortejaren heeft hij niet bij Mii-personages toegepast. Wij geloven daar wel in, toch?” “Ik weet het niet.” zei Akira, “maar als jij het zegt zal het wel zo zijn.” En iedereen liep weer verder. “We staan nu aan de haven,” zei Larissa, “de plek waar StreetPass-boten langsvaren met nieuwe importkleding en verkenners uit een ander eiland. Het evenbeeld van Nanco is bijna altijd alert als er een verkenner komt, want die verzorgt hij stiekem een beetje meer dan ons…” “Als er een verkenner komt, heet ik hem/haar van harte welkom!” zei Zyler blij. En iedereen liep weer verder. Daarna namen de 15 helden samen met hun begeleider de boot naar het kleine eiland waar ook wat te zien was. “Hier is de fotostudio,” zei Larissa, “waar iedereen op de foto kan. Het evenbeeld van Nanco kan ook zelf de foto’s van ons bekijken die hij heel vaak heeft gemaakt. Zijn moeder vindt het helaas onnodig, en helaas kunnen de oude foto’s niet bekeken worden, tenzij het op de televisie kan…” zei Larissa. “Daar maak ik me niet druk over…” zei Akira. En iedereen liep weer verder. “Hier is het café,” zei Larissa, “de plek waar de jongens of de meisjes bij elkaar komen om een lang gesprekje met elkaar te voeren. Het is soms een beetje roddelpraat, maar als het evenbeeld van Nanco het niet openbaar maakt, vinden wij alles oké. Er zijn trouwens al te veel Miiverse-gebruikers die misbruik maken van pratende Mii-personages op het café in hun eiland… Alhoewel, je kunt er soms wel om lachen.” “Ik zou graag met Akira, Minato en Zyler willen kletsen over bekende eilandbewoners…” zei Lodewijk. En iedereen liep weer verder. “Hier is het pretpark,” zei Larissa, “waar je een goochelshow kunt bekijken rond 10 uur, naar de avondmarkt kunt gaan om drie verrassingszakjes voor 50 cybermuntjes kunt kopen. Maar hier kun je ook een RPG spelen met de naam Tomodachi Quest.” “Wat wordt daar in gedaan?” vroeg Floris. “Er verschijnen vier gepixelde eilandbewoners op de arcadekast die proberen vijanden te verslaan en dan kan het evenbeeld van Nanco een prijs winnen nadat zij dankzij hem de eindbaas hebben verslagen. De kans is 50% winst, 50% verlies. Oh, en de vijanden zien eruit als eten en waardevolle schatten.” “Ja ik begrijp het.” zei Floris, “Ik hoop dat ik er ook in kom!” En iedereen liep weer verder. “Nu zijn we in het park,” zei Larissa, “waar iedereen een wandeling kan maken, joggen, frisbeeën en zelfs barbecuen. De middagmarkt vindt hier ook plaats, en er worden zelfs foto’s van het evenbeeld van Nanco gemaakt!” “Ik wil hier ook spelen!” riep Chantal vrolijk. En iedereen liep weer verder. “Als laatste hebben wij het Mii-journaal. Door één van ons wordt een verhaal verteld over wat een ander doet, of wat er met hem/haar gebeurd is. Er worden ook andere dingen verteld zoals speciale gelegenheden of reclame voor bijzondere producten. Maar er wordt ook vermeld wat het evenbeeld van Nanco allemaal voor ons heeft gedaan.” vertelde Larissa, en zij gaat verder: “Alles wordt op dit scherm geprojecteerd, of anders maar op de televisie of op de radio.” “Dat is interessant!” zei Kian. “Ik heb het nieuws ook gelezen, en ik heb zelf ook op het nieuws gestaan. Helaas kan ik het bericht over mij niet meer terugvinden…” zei Meryll. “Zullen we straks weer terug naar onze appartementen gaan?” vroeg Larissa, “Ik heb je alles laten zien wat op dit eiland te zien is.” “Ja, we willen graag weer terug naar huis.” zei Lodewijk. Toen liep iedereen weer terug naar het appartementengebouw.