Zyler klapte enthousiast in zijn handen. “Wat een mooi verhaal! Maar zal ik nu wat over mijzelf vertellen?” vroeg hij. “Ja hoor,” zei de keizer. “Ik ben geboren en getogen in de Amerikaanse staat Philadelphia. Ik zat in the Ghetto, een arme buurt waar mensen wonen die volgens de rijken niet goed genoeg waren omdat zij een andere huidskleur hadden. Ik ben één van dat soort mensen. Gelukkig kreeg ik huiswerk en een persoonlijke lerares of begeleidster. Het was een vrouw, en zij heette Laura. Zij mocht dan wel graatmager zijn, maar zij was heel erg aardig en wist veel. Laura leerde mij een hoop nieuwe dingen die ik nu weet. Zij is nu ook mijn persoonlijke begeleider, zoals ik al vertelde, en liet mij naar de sportschool gaan (ik moet sterker worden), en zo werd ik een hele sterke en stoere bokser. Daarna ging ik naar dit prachtige kasteel om nieuwe bondgenoten te ontmoeten die aardig zijn, en niet racistisch.” vertelde Zyler. “Ik zou jou nooit verkeerd beoordelen omdat je een andere huidskleur hebt, Zyler.” zei Akira, “Ik wil jou gelijk behandelen zoals ik ook bij mijn vrienden doe. Daarom willen wij ook jouw nieuwe vrienden worden.” “Echt waar? Dank je wel! Je weet maar nooit hoe gelukkig je mij maakt!” riep Zyler vrolijk uit. “Vergeten jullie je vis niet op te eten?” vroeg Ayumi, “Voor je het weet heeft je begeleider het allemaal opgegeten!” “Oh, sorry hare keizerlijke hoogheid ik was zo in mijn verhaal opgegaan, net als degene die hun verhaal aan mij vertelden. Wij eten alles op!” zei Zyler. Zij aten hun visjes en tot slot hun fruitsoep met bananenpuree op. Daarna poetste iedereen hun tanden, zei iedereen elkaar gedag en konden de helden eindelijk de deur uit. Alleen Sanem wilde liever binnen blijven, want zij wilde niet meer in moeilijkheden verkeren…