Nadat zij urenlang tegen de klonen in de Mario-wereld hadden gevochten gingen Akira en zijn vrienden weer terug naar het VanHelsing-eiland. Eenmaal aangekomen praatte Fleur met Mr. Game and Watch. Zij klonk een beetje verdrietig. “Ach lieverd, ik heb zo’n ontzettende spijt van wat ik allemaal heb gedaan. Nu ben ik geen koningin meer en wil Lodewijk mij nooit meer zien…” snikte zij. “Ach, kop op! Zo erg is het niet. Ik heb het al eerder meegemaakt met prinses Peach. Die had het uitgemaakt met mij na een lange tijd verkering te hebben. Gelukkig gaat het leven door, en dat is het belangrijkste.” zei Game&Watch. “Ik heb er ook ervaring mee,” zei Peach, “en misschien is dat de reden waarom Nanco mij een date-machine heeft genoemd. Wees maar niet verdrietig, alles komt goed.” Peach was zelf ook een klein beetje van slag, maar ze liet het niet merken. “Denk er maar niet teveel aan,” zei het Inkling-meisje die erbij gekomen was. “Wat fijn dat jullie geen woorden voor mij hebben gebruikt.” zei Fleur, “Lodewijk heeft het heel erg veel bij mij gedaan, en mijn zoon had er op gegeven moment ook genoeg van.” Toen gingen ze samen op de Wii U spelen met zijn vieren. Ze speelden een half uurtje Super Smash Bros, en ze speelden voor hun evenbeelden. “Zo kan ik mij makkelijk voorbereidden op het volgende gevecht.” aldus Fleur. Terwijl ze plezier beleefden vroeg Zyler: “Waarom vochten wij niet tegen Bowser’s hulpjes?” “In avontuur 4 gingen ze toch met ons mee?” zei Kian overtuigend. “Oh ja…” zei Zyler. Lodewijk was ondertussen allang over het vreemdgaan van Fleur heen. Floris zei: “Weet je nog in het vierde verhaal? Mama was er al bang voor dat zij jou kwijt ging raken. Ze had het net nog aan mij verteld…” “Sorry mijn kind, ik wil er nu niks meer over horen. Praat er maar met je zusjes over.” zei Lodewijk, nu weer balend als een stekker. “Maar waarom kun jij de waarheid niet horen van mij? En waarom wil jij het niet?” zeurde Floris. “Ik was eroverheen, en nu begin je er alweer over! Stop met zeuren en laat mij met rust!” zei Lodewijk streng. “Nou hoor…” mopperde Floris. Hij liep naar iemand met wie hij wel kon praten. En dat was zijn moeder. “Is het gelukt?” vroeg Fleur. “Nee…” mopperde Floris. “Wat is er aan de hand? Waarom ben jij zo slecht gehumeurd?” vroeg Fleur. “Papa wil niet meer met me praten! Hij weet het gewoon niet beter dan wij!” riep Floris boos. “Lieve schat, het lijkt mij toch beter dat de drieling en jij bij mij blijven. Bij mij ben je veilig, en alles wat waar is kun je aan mij vertellen. Maar Lodewijk houdt gewoon niet van de waarheid die verteld wordt (als het slecht nieuws bevat).” zei Fleur. “Ik begrijp het, Fleur. Papa is zo snel lichtgeraakt over dingen die echt waar zijn en niet zo leuk voor hem zijn. Wij blijven toch liever bij jou.” zei Floris. “Hij lijkt de Nanco van vroeger en nu wel!” zei de drieling in koor. “Toen Nanco twaalf jaar was…” zei Sonia. Sascha praatte verder: “…ging hij erg agressief te werk…” Daarna was Chantal aan de beurt: “…maar gelukkig werd hij vastgepakt en stevig op elkaar gedrukt op de grond.” “Hoe weten jullie dat toch?” vroeg Fleur. “’t was ons verteld door Nanco en zijn evenbeeld.” zei de drieling in koor. “Nanco zal nu ook wat rustiger zijn geworden. Ik denk niet dat het ooit gebeuren gaat dat hij een begeleider gaat aanvallen. In maart gebeurde het dat Nanco een collega van hem aanviel omdat die een andere collega van Nanco ging aanvallen nadat die andere collega die ene collega op zijn manier duidelijk wilde maken dat de andere collega eigenlijk hier moest gaan zitten omdat zijn begeleider het zei, maar die ene collega rende achter die ander collega aan en pakte die andere collega vast en Nanco wilde die andere collega tegen die ene collega beschermen, dus sloeg hij die ene collega heel hard neer, maar toen een begeleider hem ging vastpakken, stopte hij gelukkig met slaan en werd hij rustiger. Nu doet hij dit soort dingen niet meer.” vertelde Fleur een lang verhaal over het evenbeeld van Nanco. Zij ging verder: “Hij had ook gehuild om kleinigheidjes zoals dat een collega niet bij hem mocht gaan gamen, of dat hij zijn eten niet met hem mocht delen.” “Hee hallo waar hebben jullie het over?” vroeg Minato. “Het evenbeeld van Nanco. Die heeft veel dingen beleefd die hij zelf nog wist en aan ons verteld heeft.” zei Fleur. “Oh, ik was even in de war met Nanco. Sorry hoor…” zei Minato. Even later kwam Nanco binnen. “Ik heb het nooit meegemaakt, maar ik kan me wel voorstellen dat mijn evenbeeld een moeilijke tijd achter de rug heeft gehad, maar het nog weet. Het enige wat ik me nog herinner…” zei Nanco, maar Larissa praatte erdoorheen: “De ruzie met mijn zoon Joseph, nee Nanco! Dat is allang voorbij!” “Oh, sorry. Dat bleef maar hangen in mijn hoofd…” zei Nanco verward. “Wees maar blij dat jouw evenbeeld een amiibo van je vrouw heeft. Dat maakt jou wel blij toch, of niet?” zei Larissa. “Om eerlijk te zijn, het maakt me heel erg blij.” zei Nanco. “Daar ben ik blij om.” zei Larissa. “Oh, mijn telefoontje gaat…” zei Fleur. Zij nam op. “Hallo met Fleur van St. Michaël?” Zij hoorde de stem van haar vader. “Hallo papa, het gaat goed. En met jou?” “Heel erg goed.” zei Karel aan de telefoon. “Wat fijn dat je belt. Waar ben je nu?” vroeg Fleur. “Ik woon niet meer in ons oude kasteel,” zei Karel aan de telefoon, “Ik woon nu in een degelijk huis dat er netjes verzorgd uit ziet. Ik woon er nu met je broer en ik zorg voor hem.” “Was het een koopje?” vroeg Fleur, die nu naar buiten liep om de rust op te zoeken. Nanco zei tegen Floris: “Om eerlijk te zijn: ik ben ook beste vrienden met je vader geworden. Toch kun je ook met mij praten, ook al wil papa je niet meer zien of horen.” “Fijn dat je het me verteld hebt.” zei Floris. Na vijf minuten kwam Fleur weer binnen. “Hallo, daar ben ik weer. Hebben jullie mij gemist?” zei zij. “Om eerlijk te zijn, ja.” zei Nanco. “Ik heb een beetje trek gekregen.” zei Akira. “Zullen wij weer gaan eten?” vroeg Sachi. “Ja hoor.” zei Nanco. “Mag ik een onigiri? Als jullie het niet hebben, dan neem ik wel iets anders.” zei Akira. “Wat wil jij dan hebben?” vroeg Larissa. “Pompoensoep.” zei Akira. “Sorry, dat hebben wij niet. We hebben wel minestrone, gazpacho, borsjt, gegratineerde uiensoep…” zei Larissa. “Gegratineerde uiensoep.” zei Akira. Toen kreeg iedereen wat te eten. “Waarom gaf Nanco’s evenbeeld mij een armeluisoutfit? Dat is toch niet uniek? Hij dacht misschien van wel, maar ik had liever iets anders gewild. Ik kan niet zeggen welke het is.” dacht Wario. Toch at hij weer iets anders dan knoflook. Lilly at gezond fruit. Misschien is dat wel beter voor haar… Na het eten werd er een rap battle gehouden tussen twee eilandbewoners (Nanco’s evenbeeld kan niet zeggen welke het is, want voor hem is het altijd een verrassing.). Akira luisterde naar klassieke muziek op de radio. Nadat iedereen leuke dingen gedaan had, zowel voor zichzelf als samen met een ander, dacht Nanco: “Ik kan toch niet Lodewijk en Floris ruzie met elkaar laten maken? Alleen maar omdat Floris de waarheid wilde vertellen aan mijn beste vriend? Ik zal ervoor moeten zorgen dat zij het weer goed maken…” Gelukkig kwamen Floris en Lodewijk bij elkaar. “Sorry, dat ik iets verkeerds heb gezegd.” zei Floris. “Ach, het ligt niet aan jou, maar aan mij. Ik had beter moeten luisteren. Het spijt mij ook dat ik zo tekeer ging. Kunnen wij het goed maken?” vroeg Lodewijk. “Oké.” zei Floris. Hij knuffelde zijn vader en liep daarna weer terug naar zijn moeder. “Mama, het is gelukt!” riep Floris blij. “Daar ben ik blij om.” zei Fleur, “Nu kunnen Lodewijk en ik gewoon weer vrienden zijn.” Sachi was ondertussen de kamer van Akira binnengekomen. Zij ging op de grond zitten. Daar luisterde zij naar de muziek op de radio met haar vriend (Nee, zij heeft geen verkering met hem). Meryll was ook blij met de nieuwe berenpakken die in de winkel gekomen waren. “Ik lust dan wel geen honing, maar ik weet ook dat beren omnivoren zijn. Ik pas het wel even aan…” dacht zij. Meryll kreeg een geel berenpakje van Nanco’s evenbeeld en trok het aan. Dan liet zij aan haar buurvrouw Jara zien hoe zij er nu uit ziet. “Dat ziet er meer uit als hoe jij eruit ziet in Sm4sh. Heel mooi!” zei Jara. Opeens zei zij: “Jammer trouwens dat ik niet met Pikachu kon uitgaan. Ik weet ook niet van wie het moest, en ik weet ook niet wie het vroeg…” “Dat is niet erg. Eens vind jij je ware liefde, net als ik.” zei Meryll. En toen de zon onderging sliep iedereen in hun bed, een nieuwe morgen tegemoet.