“Wat hebben jullie gisteren allemaal gedaan? Vertel dat maar eens aan Zyler.” vroeg Ayumi. Meryll vertelde: “Wij liepen twee uur lang door een bos zonder een pauze te nemen. Halverwege werden we tegengehouden door dit kleine mannetje hier die met ons wilde vechten.” Ze wees naar Minato. Minato vertelde mee: “Ik was te snel, maar toen ik geraakt werd probeerde ik mijn tegenstanders voor de gek te houden, maar dat lukte niet.” Meryll vertelde verder: “Dat heb je goed, Minato. En toen wilde hij gelijk met ons mee en onze namen weten. Nu is hij een goede vriend van ons. Na een uur lopen kwamen wij eindelijk aan in het koninkrijk van de neef van je zoon. Toen zagen wij een boksende kater…” “En dat was ik.” zei Kian, “Ik had rust nodig, want ik kon mezelf toch niet vermoeien met nutteloze dingen? Ik had hem eigenlijk nodig om te trainen, en niet om mijn woede af te reageren. En toen kwamen deze lieve dames naar mij toe om mij te strelen en mij te laten ontspannen. Toen vertelde ik over die enge schepsels die het koninkrijk van Takashi aanvielen…” “Wie waren dat? Vertel het mij, alsjeblieft!” riep Zyler opgewonden. “Rustig, Zyler! Laat Kian het woord doen.” zei de keizerin. “Het waren de Slendermen, een leger van gezichtloze en schriele mannetjes die iedereen ontzettend bang maakten in het koninkrijk van Takashi. Ik durfde eerst niet tegen ze te vechten, maar toen hun koning kwam maakte ik me samen met de neef van Akira en de anderen klaar voor het laatste gevecht. Gelukkig hadden wij gewonnen en gingen we terug naar dit mooie kasteel. Daar leefden wij nog lang en gelukkig.”